Marleen heeft al prachtig verslag gedaan van de reis door het noorden van Ethiopië, daar heb ik weinig aan toe te voegen. Aan het einde van deze reis is het voor mij alweer tijd om mijn visum te verlengen. Conform Ethiopisch-bureaucratische logica moet ik hiervoor het land verlaten. De vorige keer ben ik naar Djibouti gegaan, dit keer is Kenia aan de beurt. Andrea – mijn Italiaanse collega in Gambo – is op dat moment op bezoek bij een missie in Kenia, en heeft mij daar ook uitgenodigd. Zodoende pak ik direct na de rondreis het vliegtuig naar Nairobi, om twee uur later met voor mij onbekend gemak een visum te scoren en ongehinderd door enige verdere controle het vliegveld af te lopen. Ik ben geloof ik nog nooit in zo’n korte tijd na de landing bij een vliegveld weggereden.

We vertrekken richting het consolata van Nairobi, waar we de nacht zullen doorbrengen. Als we aankomen valt me zelfs in het donker op hoeveel dit consolata verschilt met dat in Addis. Groter, mooier, luxer. Bij navraag blijken hier 80 priesters te verblijven, terwijl dat er in Addis 17 zijn. Er is zelfs een zwembad… Na een korte nacht (en helaas dus geen gebruik van het zwembad) vertrekken we ’s ochtends vroeg naar de missie. Voor vertrek wordt mij in de auto verzocht twee dingen te doen: 1) De deur op slot (Nairobi wordt niet voor niets gekscherend ‘Nairobbery’ genoemd). 2) Een nep riem over mijn benen leggen. Onderweg worden we continu geflitst, schijnbaar ‘traffic control’. Mijns inziens zouden ze dat geld beter kunnen investeren in veiligere oversteekplaatsen: de goed geasfalteerde wegen hier zijn heel breed en goed onderhouden, maar als zonder waarschuwing een drempel op de driebaans snelweg verschijnt dan gaat daar een voetgangers pad achter verscholen. Een brug of tunnel zou met deze drukte geen overbodige luxe zijn. Toch ziet alles er hier een stuk beter uit dan in Ethiopië. Na alle eerste indrukken heb ik bijna de neiging om Kenia een rijk land te noemen. Onderweg worden we aangehouden door de politie voor een controle. Gelukkig heb ik net op tijd mijn nepgordel weer op schoot gelegd (was ik na de plaspauze in eerste instantie vergeten), maar we krijgen toch een boete omdat het profiel van de linker voorband niet diep genoeg is. Eigenlijk is het 3000 shilling, maar na bemoeienis van een Keniaanse medepassagier in lokaal dialect kunnen we afdingen naar 1000. Er wordt natuurlijk geen officieel bonnetje geschreven. Alle vooroordelen over Keniaanse corruptie worden direct bevestigd.

De missie hier bestaat uit een ziekenhuis, een boerderij, een school en een weeshuis. Ik verblijf samen met Andrea in een kamer bij het weeshuis. Het weeshuis wordt gerund door Rita, een kwieke dame van halverwege de zeventig, die voor de kinderen tegelijkertijd een moeder en oma is. Er verblijven momenteel 21 weeskinderen, van 1 tot 17 jaar oud. Het is enorm leuk om hier mee te helpen en te spelen met de kinderen. Het doet overigens meer denken aan een groot gezin dan een weeshuis. In het weekend of als de kinderen naar school zijn, verkennen we de omgeving; een bergachtig gebied dat momenteel vrij dor is. Het droge seizoen is bijna afgelopen, maar bij de rivier is het nog prachtig groen. In de buurt zijn grote watervallen en op loopafstand zijn er diverse uitkijkpunten. De missie ligt ver weg van de dichtstbijzijnde stad, maar je hoeft je hier absoluut niet te vervelen.

Na een weekje Kenia ga ik weer terug naar Gambo, om mijn collega Werner in te werken. Helaas zit mijn tijd er alweer op, en Werner neemt het stokje van me over. Na een behoorlijk hectische en emotionele inwerk- en afscheidsweek ben ik vorige week teruggekomen in Nederland. Ik moet nog behoorlijk wennen aan het leventje hier, maar langzaam aan gaat het steeds beter. Het weer valt me in ieder geval niet tegen. Komt die zwembroek uiteindelijk toch nog van pas…

NB. Mocht je contact met me op willen nemen: Vodafone heeft mijn sim kaart geblokkeerd en het schijnt bijzonder lastig te zijn deze te deblokkeren. Zodoende ben ik nog niet op mijn oude telefoonnummer bereikbaar, maar wel via whatsapp en e-mail.