Zoals jullie inmiddels van me gewend zijn loop ik iets meer dan een tikkeltje achter met de verslaglegging van mijn avonturen, waardoor de chronologiteit behoorlijk in het honderd loopt. Ik geloof dat ik jullie nog een verhaal over bruiloften verschuldigd ben. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat dit al een tijdje klaar stond, maar op het moment van schrijven vond ik het niet gepast om te posten en daarna is het wat in vergetelheid geraakt.

Het volgende speelt zich af vlak voor mijn vertrek naar Nederland, tijdens de Ethiopische wittebroodsweken. De Ethiopische orthodoxe christenen zijn zeer gelovig, en voor het Pasen van de orthodoxe kerk wordt twee maanden gevast. - Overigens ben ik er inmiddels stellig van overtuigd dat Ethiopiërs niet alleen zo mager zijn vanwege armoede, maar ook vanwege hun neurotische neiging om voor elke gebeurtenis te vasten. Standaard wordt elke woensdag en vrijdag gevast. Daarnaast wordt voor veel feestdagen een bepaalde tijd gevast. – Maar het vasten voor pasen spant qua duur de kroon en daarna heeft iedereen wel zin in een feestje. Dit dan ook de beste tijd om te trouwen. In de eerste twee weken na pasen heb ik twee bruiloften mee mogen maken. Dat waren er drie geweest als er niet twee tegelijkertijd waren gepland.

De eerste trouwerij was van een van mijn favoriete verpleegkundigen, genaamd Mulu. Verpleegkundigen zijn hier personen van hoog aanzien, dus iedereen kent Mulu. Het gevolg was dat het hele dorp zich op de bruiloft had uitgenodigd. Het feest was een kakofonie van traditionele ceremonies, vrolijke muziek en dans, en heel veel eten. Op verschillende plaatsen waren groepjes mensen aan het zingen en dansen, als ware het een minifestival. Maar door die enorme drukte was het ook een gigantische chaos. Het bruidspaar en gevolg was westers gekleed, en de haren van de dames waren gesteild. Het paar had een ellenlange lijst aan activiteiten om af te werken, de enorme hoeveelheid gasten moesten ze feliciteren, cadeaus overhandigen en mee op de foto; en er was een waslijst aan ceremonies om af te werken. Niemand wist precies wat wanneer hoe moest gebeuren, het bruidspaar en direct gevolg incluis. Er waren een aantal professionele fotografen die ook nog eens van alles wilden en zo hun duit in het zakje met chaos deden. Het leek soms meer op een fotoshoot dan op een bruiloft. Om een uur of vijf vertrokken we uiteindelijk naar Awassa om nog wat meer foto’s te maken. Dat was vrij laat aangezien het hier om een uur of zeven donker wordt. Voor dit doel waren een grote bus en een aantal minibusjes geregeld. Ik werd door Hanna de grote bus in geloodst, en dat bleek een hele goede keuze. Ik zat bijna achterin, naast Hanna, samen met een groep kerels van rond de twintig, zeg maar de hippere jeugd van Gambo. De rit naar Awassa was één groot feest. Ondanks het vele gehobbel en heen-en-weer geschud over de modderige bergweg werd er continu gedanst, gezongen en qat gekauwd, een combinatie die tegen alle natuurwetten in leek te gaan maar wonder boven wonder goed ging. Awassa is een stad aan een meer in een prachtige omgeving, ideaal voor een fotoshoot. Maar Awassa is ook zo’n anderhalf tot twee uur rijden, en aangezien het hier om 7 uur donker is begon het al te schemeren toen we aankwamen. In recordtempo werd het bruidspaar op het toneel werd gedreven, foto’s gemaakt, de taart gesneden, foto’s gemaakt, bruidspaar gevoerd, foto’s gemaakt, champagne (of waarschijnlijker een betaalbaarder bubbelend substituut met hetzelfde etiket) gedronken en duizend-en-één foto’s gemaakt. Twintig minuten later was het pikdonker en werd er vuurwerk afgestoken, een soort van Romeinse kaarsen. Vervolgens gingen we snel weer met de bus terug, ik geloof dat ik in totaal drie kwartier in Awassa ben geweest. In het donker reizen in Ethiopië gaat een stuk trager en na verschillende tussenstops kwamen we uiteindelijk om 1 uur ‘s nachts thuis in Gambo, wat voelt als 3-4 uur ‘s nachts omdat het ritme hier anders is. Dit is dus wat ze hier noemen een ‘city wedding’.

Mijn populariteit bij de hippere jeugd is overigens na die busreis en een paar blaadjes qat op stel en sprong toegenomen, van alle kanten word ik sindsdien belaagd met de meer trendy ‘peace-no’ en ‘okay-no’ groeten.

Een week later was ik uitgenodigd voor een ‘village wedding’. De zus van Jack ging trouwen en hij heeft me meerdere malen op subtiele wijze duidelijk gemaakt dat mijn aanwezigheid verwacht werd. Ik had eigenlijk dienst, maar heb kunnen regelen dat iemand anders het overnam. Jack had de week voor de bruiloft vrij genomen om voorbereidingen te treffen. Als oudste zoon is hij hier mede verantwoordelijk voor. Zelf heb ik heb een klein steentje bijgedragen door te helpen met hout sprokkelen en water halen. Als het aan Jack lag dan had ik alleen maar toegekeken, maar ik heb hem snel duidelijk gemaakt dat hij dat kon vergeten. Dit leverde hilarische momenten op, menig Ethioop keek zijn ogen uit of stond te klappen en te juichen toen ze zagen hoe een blanke met hout en jerrycans water liep te sjouwen. Het liefst hadden ze het uit mijn handen getrokken om het over te nemen.

In tegenstelling tot de bruiloft van Mulu kwam hier geen professionele fotograaf, de enige aanwezige mensen met camera’s waren het handje vol gasten met een smartphone. De dag van tevoren heb ik dat tussen neus en lippen door gevraagd, dus heb mijn eigen camera meegenomen om voor fotograaf te spelen.

De dag was een hele bijzondere ervaring. Ik was vrij vroeg aanwezig, eerst snel een ronde gedaan over de afdeling en vervolgens direct naar de bruiloft gekomen. De laatste dingen werden nog voorbereid. Ik werd gestationeerd bij de groep kerels van mijn laatste busreis, die dus ook goede vrienden van Jacky bleken te zijn. Onze taak was het vullen van plastic flesjes met lokale frisdrank, lokaal bier (t’ala) en lokale wijn (t’aj). Ik had het idee dat er voor elke tweede gevulde fles één genuttigd werd, en dan heb ik het niet over de frisdrank. Zelf heb ik me maar ingehouden, geen idee hoe sterk dat spul is en een beetje jammer om 10.30 ’s ochtends al dronken te zijn of last te krijgen van je darmen. Om 12 uur begonnen de tenten buiten vol te stromen. Een tent voor de gasten van de bruid en een voor de gasten van de bruidegom. Althans in theorie, want de gasten van de bruidegom moesten uit Arsi Negele komen en waren er nog niet. Op een gegeven moment zag ik iemand trots als een pauw rondlopen met een zweep. Op de vraag waarom hij met die zweep rondliep, werd geantwoord: ‘Die zweep is voor de echtgenoot, voor het geval er ruzie ontstaat…’ Deze cultuur bevalt me wel.

Uiteindelijk komen de gasten uit Arsi Negele aan in drie minibusjes en twee bajaj (tuc-tucs, eigenlijk gewoon uitgebouwde scooters). Het eerste dat ze doen is een twee persoons bed met de grootte van een twijfelaar midden op de weg opzetten en opmaken, zodat iedereen het kan bewonderen. That’s where the magic will happen… Dan breken ze het weer af en gaan ze de tent in om te eten, injera uiteraard, het liefst met rauw vlees. De bruid wacht ondertussen gedwee in het huis. Eenmaal uitgegeten gaat bruidegom met begeleiding het huis in om officieel de hand van de bruid te vragen. Dit gaat gepaard met het schenken van diverse cadeaus. Bruid, bruidegom, en het gevolg van beiden zijn gekleed in mooi gekleurde traditionele kleding. Hierop volgen diverse ceremonies zoals het samen drinken van melk uit traditioneel versierde flessen. Uiteindelijk wordt boter gemengd met koffiebonen op de hoofden van verschillende ouderlingen gesmeerd waarmee het huwelijk gezegend is en het echte feest kan beginnen. De bruidegom neemt de bruid mee naar buiten - de bruid in tranen, omdat ze haar huis moet verlaten. Nadat ze vertrokken zijn wordt er veel gedanst en nog meer gedronken. Dit betekent hard werken voor Jacky, en genieten voor mij. Het traditionele zingen en dansen is heel bijzonder om mee te maken. Aan het einde van de dag is Jack uitgeput en maken we een wandeling naar de rivier om even te rusten. Bij terugkomst blijkt er eindelijk elektriciteit te zijn en is het kinderfeest losgebarsten. Als het donker wordt dansen ook de volwassenen weer tot voor Ethiopische begrippen diep in de nacht.

Als ik uitgeput thuis kom besef ik me dat ik nog nooit zó opgeslokt ben door een andere cultuur.