De chronologie in deze verhalenreeks is al even zoek, maar ik zal mijn best doen om dat enigszins te herstellen. Inmiddels zit ik hier al een tijdje en heb ik eigenlijk nog maar weinig verteld over mijn verblijf in het ziekenhuis en de mensen om mij heen. Er zijn in de tussentijd een flink aantal vrijwilligers gekomen en gegaan die allemaal een individueel verhaal waard zijn, maar dat kan ik jullie (lees Johan) niet aandoen.

De afgelopen maand ben ik ondersteund door Dora en Vivian, twee enthousiaste verloskundigen in opleiding uit Groningen. Een vrolijk duo dat zich giebelend door Gambo beweegt, met regelmaat te laat komt voor ontbijt en diner, voor menig Ethiopiër en Spanjaard iets te direct is in de communicatie, maar overal glimlachende gezichten achterlaat. Ik heb zelfs de indruk dat de directeur door deze positieve energie uit zijn chronische depressie is geraakt en ik bespeur nog altijd een zweem van een glimlach op zijn stoïcijnse gezicht als het onderwerp van gesprek hun kant op gaat.

Dit olijke tweetal heeft mij zowel op het professionele als op het persoonlijke vlak bijgestaan. In het ziekenhuis waren ze overal voor in en deden ze onder andere de afdelingsronde (Roddy op een stoel uit z’n neus aan het eten, de dames hard aan het werk), zwangerschapsecho’s, en bevallingen samen met de verpleegkundigen. Ook buiten kantoortijden waren ze actief in het ziekenhuis. Zo hebben ze een keer tot half tien ’s avonds geholpen met een moeilijke sectio, terwijl we normaal gesproken om half acht dineren. Blijkbaar waren ze me na dit intensieve samenwerken nog niet beu, want we zijn twee weekenden samen weg geweest. Eerst naar Lake Langano samen met Mirte, een tropenarts in opleiding die een paar dagen in Gambo op bezoek kwam. Als klap op de vuurpijl zijn we aan het einde van hun stage naar Awassa gegaan samen met Jack. (Voor de oplettende lezer: dat is inderdaad de taekwondo leraar. Heb ik al gezegd dat hij me getalenteerd genoeg vindt om binnenkort de gele band te halen?).

Deze twee jongedames hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten in Gambo en zullen dan ook door menigeen gemist worden. Het groeten van de oude gatekeeper van mijn compound gebeurt nog steeds met een hoog stemmetje, en het frequent gebezigde ‘Nice G!’ is stiekem in mijn assortiment aan stopwoorden geslopen.

In hun laatste week hebben we kennis mogen maken met IJzeren Rita. Rita is een verloskundige uit Italië, en via het consolata komt ze regelmatig naar Gambo om te helpen. Wat dat helpen precies inhoudt, weet ik na drie weken eigenlijk nog steeds niet. Ze stelt hier en daar wat willekeurige vragen en lijkt meestal druk op zoek te zijn naar iets. Sinds een paar dagen praat ze ook daadwerkelijk met mij. In simpele, korte zinnen. Zij is het grootste mysterie dat ik tot nu toe ben tegengekomen in Gambo, waarvan ik alleen kan hopen dat ik het ooit op los.

Inmiddels zijn Marleen, Marije en Babu (vorige week alweer) aangekomen in Gambo. Voor mij is dat begrijpelijkerwijs een belangrijk hoofdstuk in mijn Gambo tijdperk, met een nieuw spectrum aan avonturen. Maar dat… Dat is een verhaal voor een andere keer.