Welkom terug trouwe lezers!

Het lijkt een terugkerend fenomeen te worden, maar toch wil ik mijn oprechte excuses aanbieden voor de lange schrijfpauze. Uit verschillende hoeken kwamen ongeduldige maar ook ongeruste geluiden. Dit keer kan ik het momenteel bijzonder beroerde 3G netwerk in Gambo de schuld geven. Gelukkig kan ik het goedmaken met dit bericht uit Djibouti.

Ik hoor jullie denken: Wat doetie in Djibouti? Dat zal ik uitleggen. Ethiopië is een prachtig land, met een sterk ontwikkelde bureaucratie. Geen efficiënte bureaucratie, maar wel ijzersterk. Ongeacht je werk, reden van verblijf, etcetera, is een werkvisum een maand geldig en kan het twee keer verlengd worden. Daarna zul je het land moeten verlaten. Dus dat doe ik netjes. En de volgende dag vlieg ik weer terug.

Niet dat je mij hoort klagen hoor, alles wordt perfect voor me geregeld. Een ziekenhuisauto brengt mij van Gambo naar Addis. Vervolgens overnacht ik in het consolata. Het consolata is als het ware het hoofdkantoor van de Spaanse missionarissen in Ethiopië. - De nieuwe medical doctor vroeg me of ik daar veel zou gaan bidden. Ik heb geantwoord met de vraag of daar ook wat anders te doen was. Toen ze begon te lachen vatte ik dat op als een nee. Terecht in retrospect. - En de volgende ochtend brengt broeder Oscar me hoogstpersoonlijk naar het vliegveld. De vliegtickets zijn op kosten van de zaak.

Na een wat saaie vlucht van slechts 55 minuten kom ik aan in Djibouti. Mijn eerste indruk als ik uit het vliegtuig stap: warm. Ik loop naar het gebouw waar de gebruikelijke hectiek begint voor het verkrijgen van een visum. Iedereen probeert tegelijkertijd op twee of drie minuscule houten tafeltjes de visumaanvraag in te vullen om zo snel mogelijk in de rij te gaan staan. Als ik aan de beurt ben sta ik tegenover een kerel die soms twee woorden schreeuwt, maar bij voorkeur communiceert met heftige gebaren. Paspoort! Boarding pass! Waar vandaan? ‘Addis.’ Waarom hier! ‘Vakantie.’ Werk! ‘Medical doctor.’ Werkbewijs! ‘Heb ik niet.’ Heb je niet? ‘Nee.’ Waarom niet! ‘Omdat ik hier op vakantie ben en niet om te werken.’ Kan niet! ‘Het ligt in het ziekenhuis in Gambo Hospital waar ik het wel nodig heb.’ Onzin! Hij loopt heftig gebarend weg, naar een uniform met meer strepen dan de zijne, en komt vervolgens terug. Foto! Bril af! Ondertussen kookt mijn bloed, ik heb het echt helemaal gehad met deze man. Maar mijn vader heeft me geleerd tot 10 te tellen dus dat doe ik netjes terwijl ik in de camera kijk en met mijn blik het glas probeer te laten barsten. Helaas lukt dat niet. De beste man smijt mijn boarding pass tegen het raam aan en gebaart: Daar naar toe! Ik luister gedwee.

Lekker begin van mijn minivakantie. Op naar het volgende hokje, waar een vriendelijkere man zit. Door de strakke planning van het consolata had ik geen tijd meer om dollars te pinnen in Addis, dus ik heb alleen maar Ethiopische Birrs bij me. Niet heel handig, dat weet ik wel, maar het leek me niet geheel onoverkomelijk. Ik moet eventjes wachten, maar wordt uiteindelijk meegenomen naar een pinautomaat. Ik loop met mijn tas op mijn rug achter hem aan straal langs de bagagecontrole naar het pinautomaat. Niemand kijkt op of om. Eenmaal klaar met pinnen is mijn bewaker foetsie. Na even zoeken vind ik hem buiten, waarna hij verveeld met me mee naar binnen loopt. Het visum kost in Djiboutische Francs de helft van de prijs in Dollars, dus die grap heeft me nog wat opgeleverd ook. Gelukkig wordt mijn tas bij mijn tweede gang naar buiten wel gecontroleerd.

Als ik naar buiten stap staat mijn wereld op zijn kop en blijf ik even staan van verbazing. Complete rust. Even weet ik niet wat ik moet doen. Een paar man personeel, en een paar honderd meter verderop een parkeerplaats met wat auto’s, maar verder helemaal niets. Normaal gesproken moet je drommen mensen ontwijken die allemaal wat van je willen. Bagage tillen? Taxi? Dit hotel? Dat hotel? Enzovoorts. Hier heerst complete rust. Dus ik loop richting de parkeerplaats waar ik al snel de taxi’s herken. Ze zijn hier groen, met een witte boven- en onderkant. Dat is dan ook gelijk het enige dat ze met elkaar gemeen hebben, er is een kakofonie aan verschillende merken en typen. Sommigen nieuw, de meesten oud en vertrapt. Er wordt meer geld besteed aan vlaggen, spoilers en verlichting dan aan functionerende sloten en gordels, maar dat heeft ook wel zijn charme. Men rijdt hier rechts, en het stuur van mijn taxichauffeur zit ook rechts. En dat is maar goed ook, want de linkerkant van de voorruit is dusdanig gescheurd dat ik er maar weinig door zie. Als ik mijn gordel om probeer te doen schiet de chauffeur dusdanig in paniek dat ik dat maar liever laat. We rijden we langs een aantal grote compounds, waarvan de meesten van het leger blijken te zijn. Voor alle duidelijkheid: niet het Djiboutische leger, maar het Amerikaanse, Chinese, Japanse, etcetera. Het gebouw van het ministerie van defensie van Djibouti zelf is bijzonder klein kwam ik later achter. Onderweg komt soms een zwavellucht voorbij waardoor ik me afvraag wat ze er precies uitspoken. Gelukkig komen we al snel dichter in de buurt van de zee, en wordt de lucht zilter. Ik kom aan bij mijn hotel, Le Heron Auberge. Een goed onderhouden en relatief goedkoop hotel voor een naar verhouding dure stad. Schone kamers met een goed bed, WiFi, en zelfs een flatscreen televisie; maar als ik mijn tanden wil poetsen proef ik zout water.

Eenmaal gesettled dacht ik dat het een goed idee zou zijn om een blokje om te lopen. Niet dus. Want het is heet. HEET!!! De lucht is zo dik dat je er eerst op moet kauwen voordat je het in kunt ademen. Na 20 minuten kom ik gutsend van het zweet bij het dichtstbijzijnde strand en kan ik wat verkoeling zoeken bij de golf van Aden. Dat dacht ik tenminste. Maar zelfs het water is hier warm. Niet meer dan een vervanging van mijn eigen zweet. Drie kwartier later kom ik tollend op mijn benen terug bij het hotel. Onderweg heb ik een grote fles koud water gekocht, die dan ook bijna in een keer leeg gaat. Djibouti heeft eigenlijk al gefaald voor mij. Ik heb een uur nodig op mijn hotelkamer om weer een beetje bij te komen.

Na dat uur raap ik de moed bij elkaar, ik spetter wat warm kraanwater in mijn gezicht en beslis de stad te gaan verkennen. De shuttleservice van het hotel brengt me naar het centrum. Het doet me een beetje denken aan Stone town, maar dan veel groter en drukker. Een grote diversiteit aan mensen, activiteiten en gebouwen, en hoewel de straten slecht zijn en de elektriciteitskabels kriskras door elkaar hangen, zijn er ook veel winkels met luxeproducten zoals elektrische huishoudapparatuur en computers. Als de moskeeën beginnen te ratelen dan zit de halve stad op een uitgerold tapijt in rijen te bidden. Het is gelukkig inmiddels wat afgekoeld, maar zittend op het terras van restaurant La Chaumiere onder een ventilator met een koud Keniaans Tusker biertje en een fles koud water blijf ik me klam voelen. Gelukkig vergeet ik dat snel als mijn eten wordt geserveerd. Perfect gebakken eend met heerlijke groenten (met oa broccoli en babymais) en frietjes met heuse mayonaise!!! Zo lekker heb ik in geen maanden gegeten. Djibouti heeft het in een klap helemaal goedgemaakt!

In de avond wordt het druk op straat. Verschillende groepen komen in groene shirts de straat op, Somalische en Franse leuzen scanderend. Als ik vraag wat er aan de hand is, begrijp ik dat vrijdag de verkiezingen zijn. Het lijkt mij dat iedereen fanatiek voor dezelfde persoon is. Dat lijkt me een beetje nutteloos, dus ik vraag of er oppositie is; 4 tegenkandidaten. Blijkbaar hebben zij geen geld voor T-shirts. Tussen neus en lippen door hoor ik dat er vorige week bij een demonstratie 18 mensen te zijn doodgeschoten. Ik realiseer me dat ik de mazzel heb een dag voor de verkiezingen te vertrekken.

Vandaag vlieg ik dus alweer naar Addis om een nieuw visum te scoren. Djibouti heeft een prachtige hoofdstad met lekker eten, maar om eerlijk te zijn snak ik ernaar om een T-shirt aan te trekken dat langer dan 2 minuten fris blijft. Ik hoop dat mijn netwerk spoedig verbetert. Als het te lang duurt staat het jullie vrij een brief naar Ethio Telecom en de Ethiopische regering te sturen!

De groeten uit Djibouti!!

Roddy