Voor ik met mijn verhaal begin heb ik de volgende twee mededelingen:

1) Excuus voor de lange pauze voor dit bericht, werken in Gambo Hospital is drukker dan verwacht en de tijd vliegt hier voorbij!

2) De meeste dankwoorden worden achteraf geschreven, maar ik doe dingen nou eenmaal graag anders. Ik wil iedereen bedanken voor de steun en hulp waardoor mijn werk hier mogelijk is. In het bijzonder Marleen, Babu, familie en schoonfamilie, mijn vrienden, de mensen die de tropenkoorts in me hebben aangewakkerd, degenen die me de (belangrijkste) kneepjes van het vak hebben geleerd: mijn opleiders, collega arts-assistenten, chirurgen, gynaecologen, verloskundigen, maar ook kinderartsen, urologen, radiologen, internisten, longartsen, etcetera. Niet te vergeten de verpleging - met name bij de gynaecologie - die me de praktische kant van het werk hebben laten zien, (bijna?) altijd lol hadden in samenwerken en me op m’n vingers tikten als dat nodig was. Met zijn allen hebben jullie er voor gezorgd dat ik elke dag hier met frisse moed en zelfvertrouwen kan beginnen, en dat ik het gevoel heb dat ik elke situatie aan kan, hoe heftig het soms ook is. Allemaal: bedankt! Jullie zijn mijn helden en ik draag jullie in mijn hart.

Genoeg emo-praat, tijd voor een nieuw verhaal!

Gambo General Rural Hospital is een Spaans missieziekenhuis in de bergen die leiden tot de Rift Valley. Het wordt gefinancierd door het consolata in Addis, dat op zijn beurt gefinancierd wordt door de katholieke kerk. Het is opgericht in 1965 door Spaanse missionarissen, en vandaag de dag is het doel van het ziekenhuis het leveren van medische zorg, ongeacht economische stand. Gambo Hospital is het goedkoopste ziekenhuis in de regio, en zelfs de armste mensen kunnen de paar Birr betalen die het kost om naar de polikliniek te komen. Het ziekenhuis wordt daarom erg gewaardeerd door de lokale bevolking. Mensen komen soms van heinde en verre om in Gambo door Europese dokters geholpen te worden, een enkeling komt zelfs van voorbij Addis Abeba een slordige 200 km naar het noorden. Het ziekenhuis wordt gerund vanuit de missie. De missie bestaat uit een groep gebouwen vlakbij het ziekenhuis. Naast het ziekenhuis organiseert het een grote boerderij, een school, een dorp voor mensen met lepra en nog wat andere kleinere lokale projecten.

In het ziekenhuis werken een Ethiopische chirurg, anesthesist en kinderarts. Interne geneeskunde en eventueel andere specialismen worden verzorgd door buitenlandse vrijwilligers, waarvan het aantal over de tijd sterk wisselt. De meesten zijn Italiaans of Spaans. De afgelopen maand heb ik veel opgetrokken met Maite, David en Andrea. Maite is een Spaanse endocrinologe die werkt als internist. Een kleine en tengere meid, maar extreem gevaarlijk met haar taekwondo. David is een Spaanse dermatoloog. Een typische dermatoloog. Hij vertelde me laatst nog hoe vermoeiend het voor hem was om hier zo lang met patiënten te moeten praten. Een hele relaxte en sociale kerel, zolang hij zijn siësta maar krijgt. Andrea is een Italiaanse huisarts. Ik noem hem dr. Dre, want Andrea is natuurlijk geen naam voor een vent. Ik weet niet helemaal zeker of hij er blij mee is… We werken veel samen in het ziekenhuis, en vragen elkaar vaak om raad. Ook buiten het ziekenhuis doen we veel samen, maken wandelingen en gaan in het weekend naar Shashemane en Awassa. Inmiddels zijn David en Andrea alweer vertrokken en is Maite hier nog maar voor een week.

De schuwe Michael die ik in Addis heb ontmoet is in zijn korte tijd in Gambo veranderd in een extraverte knuffelbeer. En om de een of andere reden ben ik zijn beste vriend geworden, ook al versta ik zijn Italiaans nog altijd beter dan zijn Engels. Hij heeft in zijn tijd hier hard gewerkt aan de school, en het resultaat mag er wezen. Een deel van de klaslokalen is volledig gerenoveerd en ziet er weer als nieuw uit.

Werken hier is echt ontzettend leuk. Maarten heeft me in korte tijd gigantisch goed ingewerkt dus ik heb mijn plek snel gevonden. Er zijn soms wat uitdagingen - zo is tot nu toe drie keer de stroom uitgevallen tijdens een sectio, je ziet dan dus echt geen hand voor ogen - maar gelukkig vinden we altijd wel een oplossing. De maternity ward is ‘mijn afdeling’, en is een combinatie van verloskunde en gynaecologie. De verpleging is goed gemotiveerd en in mijn ervaring relatief goed opgeleid voor Afrikaanse begrippen. Ondanks de soms hoge werkdruk en het vaak heftige werk is er altijd ruimte voor humor en ontspanning, en theetijd is heilig. De eerste dag werd ik verwelkomd met een heuse koffieceremonie. Een soort van plastic grasmatje werd tevoorschijn gehaald waar alles op staat, en in kleine kopjes die tot de rand toe vol worden geschonken wordt koffie geserveerd die zó zoet is dat op de bodem een laag glazuur overblijft als het op is. Blijkbaar had ik geluk, want er was zelfs popcorn en dat doen ze alleen in speciale gevallen.

Heel typisch zijn de ambulances hier. De term ambulance is zoals zoveel hier een breed en rekbaar begrip, je ziet ze in de gekste vormen en maten. Soms komt er een heuse Toyota Landcruiser van een health center. Health centers zijn een soort miniziekenhuisjes in naburige dorpjes waar een paar verpleegkundigen de dienst waarnemen. De bestuurders van deze auto’s zetten de patiënte af voor de deur van de afdeling en rijden dan zo snel mogelijk weer weg. Patiënten die van huis moeten komen hebben minder geluk. De rijkere minderheid komt met paard en wagen. Sommige patiënten worden binnengedragen door 2-4 sterke mannen, vaak na lange tijd in een overvolle bus te hebben gezeten. De meerderheid komt op een kar getrokken door een ezel. Gezien de snelheid van het gemiddelde vervoer hier is ‘delivery on the road’ een frequent gebezigde term.

De eerste weken zijn behoorlijk druk geweest. In mijn vrije tijd studeer ik bij en doe ik taekwondo. De lessen worden verzorgd door een verpleegkundige van de OPD genaamd Jack, de link naar Jacky Chan was dus snel gelegd. Jack is een sympathieke en grappige vent en het is goed om regelmatig in beweging te zijn. De lessen zijn twee keer in de week ’s ochtends vroeg om 06.15 uur, motivatie is voor mij dan toch wel echt een dingetje. Toch heb ik tot op heden slechts 1 keer verzaakt omdat ik midden in de nacht een sectio moest doen.

Ik woon in een ruim huisje met een woonkamer, twee slaapkamers, een badkamer en een keuken. De keuken gebruik ik bijna nooit, omdat er in de missie drie keer per dag eten voor me klaar staat. Voor ontbijt krijg ik brood, ’s middags en ’s avonds is er ook warm eten. Er is altijd salade, bananen en vaak ander fruit. Ik kom hier dus niets tekort!

Het klimaat is hier perfect. Overdag veel zon, maar door de hoge ligging is het niet te heet. Terwijl er op andere plekken in Ethiopië in deze periode droogte heerst, is de omgeving hier groen en bosrijk. Gambo ligt naast Lephis Forest, een uitgestrekt natuurgebied waar je prachtig kunt wandelen.

Ik merk dat mijn verhaal alweer behoorlijk lang is, terwijl ik nog zoveel te vertellen heb. Maar ik moet een keer stoppen. Volgende keer meer!

Groetjes!!!!!