Door slecht internet loop ik nu al behoorlijk achter met mijn rapportage. Excuses voor het niet eerder reageren op jullie berichtjes. Het is erg leuk om ze te lezen!!

Het was mijn aandacht even ontschoten, maar in Afrika weet je nooit wat je te wachten staat. Afspraken en informatie zijn brede en rekbare begrippen, en je wordt om de haverklap verrast.

Ik zal verder gaan waar ik de vorige keer was gebleven. Na het regelen van mijn werkvergunning rijdt Ermias me kriskras door het drukke verkeer van Addis. Ermias is taxichauffeur en vriend van de voormalig Nederlandse tropenartsen in Gambo. Zo weet ik dat hij te vertrouwen is, en hij weet precies waar ik moet zijn voor mijn bureaucratisch geneuzel, wat hier in Ethiopië echt ontzettend overdreven is. Hij heeft natuurlijk ook een gigantische kennis van de stad dus ik heb gelijk een soort privégids. Tussen de middag neemt hij me mee naar een ‘restaurant’ van een vriend waarmee hij is opgegroeid. Het restaurant bestaat uit een klein gebouwtje waar misschien een man of 4 kan zitten. Buiten zit in de schaduw van het gebouw een man of twaalf op plastic stoeltjes te eten. We krijgen het lokale gerecht Injera voorgeschoteld. Injera wordt hier geserveerd op een soort dienblad waar je samen van eet en dat in zijn geheel bedekt wordt door een soort hartige pannenkoek. Daar gaat vervolgens een schep pittige saus op met wat vlees, bonen en andere groenten. Er liggen een paar van dezelfde opgerolde pannenkoeken naast waarvan je een stuk afscheurt en in de saus gooit, een paar keer ronddraait, opvouwt en in je mond stopt. Alleen met je rechter hand, want zo hoort het. Heel pittig, en ontzettend lekker!

’s Middags gaan we weer de stad in om van alles te regelen. Het is handig om een lokaal nummer te hebben, dus dat ga ik eerst maar doen. Een sim kaart kopen kost anderhalve euro en vooral veel tijd en geduld. De wachtrij is een soort doolhof met verschillende onderdelen. Eerst moet je analyseren wat de juiste ingang is, want overal staan mensen. Na twee minuten heb ik die gevonden en sluit ik aan in een staande rij. Aan het einde van de rij beland ik op een soort barkruk waarbij ik telkens een plek opschuif. Het laatste obstakel is een soort lange ovale tafel met banken waar ik ook telkens een plekje rondom schuif. Eenmaal in het midden van het doolhof word ik opgehaald door een medewerker. Ik merk dat ik nog veel te leren heb over Ethiopische logica, maar een paar uur later ben ik trotse eigenaar van een heuse Ethio Telecom simkaart! Na het kopen van een busticket en wat sightseeing is het grootste deel van de dag alweer voorbij.

Mijn reis naar Gambo is onverwacht een dag vervroegd. Er blijkt dinsdag een auto vanaf het consolata (het verblijf van de Spaanse missionarissen in Addis Ababa) te vertrekken, die direct naar Gambo rijdt. Dat zou mij een als-sardientjes-in-een-blik busreis en een hoop gesjouw met bagage besparen, dus die kans heb ik met beide handen aangepakt. De auto zou om 2 uur vertrekken, dus ik had mooi nog een paar uur de tijd om rond te lopen door Addis. Slenterend door een straat met souvenirwinkels zet ik tien stappen de hoofdstraat uit naar een plek met een indrukwekkend uitzicht over een sloppenwijk, als ik een whats-app van Ermias krijg. Ik stuur hem direct een bericht terug om te regelen dat hij me naar het consolata brengt, want anders vergeet ik dat weer. Zonder me echt te beseffen waarom draai ik in een reflex mijn arm, waarop de hand van een knul van ongeveer zestien jaar op de rug van mijn hand landt. Ik zie zijn beteuterde gezicht en in mijn draai haak ik mijn schoen achter de zijne waarop hij zich struikelend uit de voeten maakt. Plots schiet de waarschuwing van Ermias door me heen: pas op, ze leiden je aan één kant af terwijl je aan de andere kant wordt berooft. Dus ik draai me om en zie… gelukkig helemaal niemand. Typisch mijn geluk. Zonder die telefoon (met credit-card!) een uur voor vertrek had ik een serieus probleem…

Ik had dus 1 uur afgesproken met Ermias, die netjes op de minuut precies de ingecalculeerde 15 minuten te laat aankwam, en was dus mooi op tijd bij het Consolata. Daar vertrekken we een half uur later dan gepland, en van driver Jonas begrijp ik dat we onderweg in Nazret nog twee of drie teachers uit Canada moeten ophalen. We worden vergezeld door een Italiaan genaamd Michael, een ietwat schuwe vent die voor een maand naar Gambo komt en wiens Italiaans ik beter versta dan zijn Engels. Na een uur rijden komen we aan bij een groot gebouw. Geen Canadezen te bekennen, wel stapels pakketten met papier. Die moeten blijkbaar de auto in, dus ik help netjes mee. Als we klaar zijn krijg ik een stortvloed Amhaars over me heen van een jonge vrouw. Terwijl ik me afvraag wat ik verkeerd heb gedaan verklaart Jonas lachend dat ze vindt dat ik bij haar moet blijven. Ik verexcuseer me netjes en maak me snel uit de voeten. Op naar de Canadezen. Het blijken een Amerikaan en een Duitse te zijn, en ze geven geen les maar fixen computers en ander technisch spul in ziekenhuizen, kerken, scholen en bibliotheken; zeg maar ICT ontwikkelingshulp. We vervolgen onze reis, die behoorlijk wat vertraging op zal lopen. Morgen (woensdag 20 januari) is een feestdag, het dopen van Jezus wordt dan gevierd. De ceremoniële viering hiervan begint al een dag eerder, en bestaat uit het gooien van bladeren op de (auto)weg om er vervolgens overheen te lopen, dansen en zingen. Het gevolg: al het autoverkeer van Addis naar het zuiden en terug staat stil. En dat zijn veel auto’s. Gelukkig hoeven we ons tijdens het wachten niet te vervelen.

In het donker komen we aan in Gambo. We krijgen een warm ontvangst in de missie met een welkom bord eten. Maarten, de tropenarts die ik op zal volgen, leidt me door het donker naar zijn huis, waar ik al snel doodop mijn bed opzoek.

Ik weet dat ik al anderhalve week achter loop, maar nu moet ik echt stoppen. De volgende keer vertel ik meer over het ziekenhuis!

Ik kijk uit naar jullie reacties!