Lieve allemaal,

Eindelijk is het zover: mijn eerste bericht vanuit Ethiopië!

De laatste dagen word ik geplaagd door een zeurende hoofdpijn; het gevolg van dichtgetrokken voorhoofdsholtes in de nasleep van een oer-Hollandsche verkoudheid, dus vergeef me alsjeblieft mijn wat verlate bericht.

Afgelopen vrijdag ben ik aangekomen, en de eerste dagen heb ik het vooral rustig aan gedaan. De vlucht met Emirates was perfect, maar ik heb amper geslapen vanwege een overstap midden in de nacht en om beurten een praatgrage Walloons-Brits-Amerikaanse dame van middelbare leeftijd uit Dubai, een leuke Nederlandse stewardess en een interessante Oekraïense ingenieur die vanwege veiligheidsredenen met gezin zijn land ontvlucht om in Addis Ababa te gaan werken.

Op het vliegveld aangekomen voelt het - de temperatuur van net boven de 20 graden daargelaten – direct aan als Afrika. Addis is een grote, drukke stad; men spreekt hier voor het geoefende oor goed verstaanbaar Engels. De grotere straten staan bomvol met een bonte verzameling auto’s; vooral Toyota ‘s, maar ook (hele oude) Lada’s en Datsuns, Jeeps, grote bussen, minibussen, en een enkele dikke BMW. Er rijden volgepakte pick-ups rond waar regelmatig wat vanaf valt midden op de drukke straat, leidend tot een hilarische chaos van voertuigen, getoeter en gezwaai. Eén op de vijf voertuigen laat bij optrekken een dikke roetwolk achter waarvan je al snel een mooi getint kleurtje krijgt.

Ik verblijf momenteel in het Baro hotel, wat een bekende plek is voor backpackers. Goedkoop, fatsoenlijk genoeg, en bovenal een terras met Wi-Fi waar reizigers uit alle hoeken van de wereld bijeen komen. De veranda bestaat uit twee delen met elk zo’n 6 stoelen en twee tafels dicht op elkaar, waardoor je heel makkelijk contact legt. Zo kom je allerlei fascinerende mensen tegen, zoals een gepensioneerde Duitser die de hele wereld over fietst met z’n vouwfiets - ‘goh, het is toch wel bergachtig hier voor mijn 6 versnellingen’. Hij was al snel mijn beste vriend toen hij me complimenteerde met mijn vloeibare Engels. De laatste dagen heb ik vooral opgetrokken met een Chileen, een Zwitser, een Fransoos en een Chinees, leuke kerels met ieder zo hun eigen plannen in Ethiopië.

Gisteren ben ik langs het consolata geweest, de plek waar de Spaanse missionarissen vertoeven. De receptie gevraagd om een taxi te regelen, want dat is ó-zó-véél veiliger dan het zelf regelen. Komen ze dus met zo’n oude Lada op de proppen. Dus ik stap in, tast in de leegte naar de plek waarvan ik gewend ben dat daar een gordel hangt, en hoop er maar het beste van. Blijkbaar wist de taxichauffeur ook niet helemaal de weg, want na drie keer stoppen om de weg te vragen komen we uiteindelijk uit bij een straat die we al eerder in waren gereden. Als we iets verder doorrijden zien we het consolata. Paters vriendelijk glimlachend de hand geschud, briefje opgehaald, en weer terug naar het hotel. Met wat geluk en een enkel schietgebed verrassend ongehavend. Ondertussen heb ik mijn tijd nuttig gemaakt door het Ethiopische verkeer te analyseren, en ben tot de conclusie gekomen dat de enige regel die ze consequent hanteren is dat ze rechts rijden wanneer het er echt op aan komt.

Terwijl ik dit schrijf is het 9 uur ’s ochtends en zit ik op een bankje van het Food and Health Administration wachtend op een werkvergunning. Dat gaat heerlijk op zijn Afrikaans zonder duidelijke regels of structuur. Gelukkig hebben mijn voorgangers me precies verteld wat ik moest inleveren, waardoor het buitengewoon vlot ging en ik vlak voor lunchtijd (13.00 uur) alweer klaar ben. De rest van de dag staan wat andere regeldingen op de planning. Morgen kan ik nog de toerist uithangen en woensdag vervolg ik mijn reis naar het zuiden, richting Gambo Hospital.

Groetjes!!!

Roddy

P.S. mijn Ethiopische nummer is +251-947414624