Toen ik Rubya verliet kwam de regen met bakken naar beneden. Alsof Rubya even verdrietig was als ik om mijn vertrek. Venant - de taxichauffeur - bracht me eerst naar Bukoba waar ik een hotelkamer huurde en mijn tassen achterliet. Het was al laat en ik had afgesproken om de moeder van Victor - een Tanzaniaanse vriend, jaar of 21, secondary school student - te bezoeken, dus ik besloot decadent te doen en de taxi verder te laten rijden tot haar dorp. Daar aangekomen werd ik warm verwelkomd door zo ongeveer de hele familie en vriendenkring van mama Victor en ik kreeg een grote schaal met verschillende soorten fruit voorgeschoteld en een kop warme chocolademelk, wat overigens een dubbele luxe is: zowel melk als chocoladepoeder zijn hier zeldzaam! De oma van Victor mixte behoorlijk wat kihaya in haar kiswahili, dus de helft van wat ze zei begreep ik niet, maar volgens mij was ze vooral blij dat ik gekomen was. Vervolgens kreeg ik een uitgebreide rondleiding via de shamba (bananenbossen rond het huis) door het dorp en het naburige dorp waar ze werkt. Daarna was het wel tijd om op te stappen, de zon ging al bijna onder, dus ben ik in een shared taxi gesprongen. Na het verorberen van een halve koe en een chipsy mayai kon ik de after dinner dip niet weerstaan en dook ik die avond snel mijn bed in.

De volgende dag vloog ik naar Mwanza waar ik opgehaald werd door Victor. Hij had namelijk gevraagd of ik bij hem wilde blijven slapen als ik in Mwanza was, een hele eer die ik niet kon (en wilde) afslaan. Het is namelijk nogal wat voor mensen zoals hij om iemand onderdak en eten te verschaffen. Hij bleek te wonen aan de voet van de heuvel waarop ook Bugando Hospital staat, het academsche ziekenhuis van Mwanza. Het huis had geen stromend water maar meestal wel elektriciteit. Wat armoede inhoud begrijp je pas echt als je er tussen leeft. Er zijn zoveel simpele dingen die wij voor lief nemen en als normaal beschouwen, maar die hier voor sommige mensen simpelweg niet beschikbaar zijn. Het klinkt als een cliché, maar het besef komt pas echt als je het meemaakt. Die avond hebben we nog wat rondgewandeld door de buurt. Het is behoorlijk indrukwekkend om door zo'n buurt rond te lopen. Op straat gebeurt er van alles en overal zijn kraampjes met vooral etenswaren zoals fruit, vis, vlees, chipsy mayai en gefrituurde cassave. Kinderen voetballen met een gevulde plastic zak die dichtgebonden is zodat hij toch nog een beetje rond is. Als het donker wordt zijn overal vuurtjes waarop gekookt en gebakken wordt wat het allemaal een erg romantische sfeer geeft. Ik heb dan ook de hele avond het deuntje van de fata morgana in de efteling in mijn hoofd gehad. De volgende dag kreeg ik een rondleiding door Bugando Hospital, waar op dat moment de vrouw van Edwin - de huisbaas van Victor, leraar op een secondary school en tevens student in de avonden tot farmaceut - opgenomen lag voor de bevalling. Er is in dat ziekenhuis veel anders dan in het westen, maar het leek ook niet echt op ons ziekenhuis in Rubya. Het leek nog het meest op een oude versie van het Radboud. Als ik er over nadenk ik dat eigenlijk ook wel logisch trouwens. Met name de gesloten psychiatrische afdeling was indrukwekkend, al die verwarde mensen zitten daar gewoon op een kluitje. Echt goede medicijnen zijn niet beschikbaar, ze kunnen vooral versuffen en kalmeren. Na het ziekenhuis zijn we op bezoek geweest bij Victors school, hij zit nu in het vierde jaar van de secondary school. Het was een mooie school op een ruim terrein. Veel leerlingen waren op vakantie dus het was erg rustig. Later ben ik met Justin, een vriend van Victor, naar de stad gegaan en hebben we daar een aantal leuke plekken bezocht zoals de Bismarck Rock, het Nyumbani hotel met een zwembad op het dak vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over zo ongeveer heel Mwanza en zo nog wat andere hotels en plekken. De rest van de dag hebben we wat rondgehangen en gechilled.

Vrijdag ging ik al vroeg naar een hotel om plekken te regelen voor mijn Nederlandse vrienden, dus heb ik in de ochtend afscheid genomen van Victor en zijn kornuiten. Aangekomen bij het hotel met Kristine (werkt in Biharamulo) liepen we twee Hollanders tegen het lijf. Of beter gezegd Brabanders: Thijs en Wieneke. Een erg gezellig koppel, en het klikte goed, dus de rest van het weekend zijn ze met ons opgetrokken. We hebben de stad een beetje verkend terwijl we wachtten op Denise, Nynke, Maartje en Lisa, die uit Sengerema en Sumve moesten komen maar eerst hun werk in het ziekenhuis nog moesten afmaken. Het werd een erg gezellig weekend, 's avonds slapen in ons MS-hotel voor een paar shilling en de rest van de tijd rondbanjeren door de stad en luxe plekken bezoeken om te eten en zwemmen zoals het Malaika Resort en Isamulo Lodge en het Nyumbani hotel. Een prima besteding van het weekend!

Zondag ben ik meegegaan met Nynke en Denise en Rosa, een Amsterdamse student doctor, naar Sengerema. Die nacht ben ik behoorlijk ziek geworden, maar de volgende dag ging het wel weer en heb ik de dames geholpen in het ziekenhuis. Het was in veel opzichten anders en een stuk groter dan Rubya, meer dokters, meer verschillende afdelingen en een groter operatiecomplex. Alleen de overdrachtsruimte was kleiner en er werden overal stoelen vandaan getoverd om mensen te kunnen laten zitten. Daarna hebben we het stadje verkend, wat groter is dan Rubya en Nyakelembe bij elkaar! Dinsdag vertrok ik naar Sumve. Het was een leuke reis, maar ik was blij toen ik daar eindelijk aankwam. Ook in Sumve ben ik meegegaan naar het ziekenhuis en dat leek meer op Rubya. Sommige aspecten waren meer geavanceerd (een computer op de afdeling, mappen voor de statussen van alle patiënten) en op andere gebieden was het minder goed georganiseerd (temperatuur wordt nergens geregistreerd, geen sneltest aanwezig voor malaria). Uiteraard hebben we Sumve downtown ook onveilig gemaakt. Er waren meer kraampjes met een iets groter aanbod dan in Rubya en Nyakalembe.

De omgeving van Sengerema en Sumve was erg mooi, maar niets kan tippen aan Kagera, - de regio van Rubya. Waarschijnlijk is mijn blik gekleurd doordat ik er zo'n lange tijd heb doorgebracht, en misschien is het in mijn herinnering mooier dan in werkelijkheid. Maar het ruwe rotsachtige landschap waar de door rood zand gekleurde wegen letterlijk doorheen snijden en afsteken tegen de groene bananenbossen waartussen modderhuisjes met rieten daken staan en waarin geiten en kippen en een enkele eend rondscharrelen op zoek naar voedsel, met verscholen mzungu-roepende kinderen, de uitgestrekte moerassen, watervallen, de prachtige vergezichten tot aan Lake Victoria, daar kan geen enkele plek tegenop.

Donderdag ben ik terug gegaan naar Mwanza omdat ik vrijdag naar Arusha zou gaan. Eigenlijk was ik van plan om de bus te nemen, maar de afgelopen week heeft zo ongeveer iedereen die ik sprak me dat afgeraden. Het schijnt echt een helse busreis te zijn omdat het over een onverharde weg leidt, en de chauffeur dat geen reden vindt om zich in te houden. Daarnaast voert de reis deels door de Serengeti en het was dubieus of ik daarvoor entree zou moeten betalen. Daarnaast kreeg ik flashbacks van Guido en Erik die me destijds op het hart hebben gedrukt om vooral niet de bus te nemen ('GAST, je gaat toch niet de bus nemen hè!? Dat is echt ?+?+?=?®!'). Je begrijpt dat ik het luchtruim verkoos.

Arusha is weer totaal een anders dan de andere steden die ik hier heb bezocht. Zelfs als ik mijn meest semi-nonchalante gezicht opzet en met mijn lange broek, dichte schoenen en een net shirt zo on-toeristisch als ik op mijn blanke huid na maar kan rondloop wordt ik om de haverklap aangesproken. Of ik niet een safari wil, souvenirs wil kopen of gewoon geld wil geven. Vandaag heb ik de stad verkend. Zo heb ik de ontelbare oneindig interessante winkeltjes verkend, ben ik langs het vrijheidsmonument gelopen waarop een fakkel staat die - typerend - lang geleden al is uitgewaaid, en het AICC bezocht waar hedendaags het International Crime Tribunal for Rwanda gevestigd is. Maar het meest indrukwekkend was de markt: zo groot dat je er wel kunt verdwalen. Ik heb in elke stad de markt bezocht, maar deze was wel zo groot dat alle andere markten nietig lijken. Wat oppervlakte betreft, maar ook de drukte, diversiteit aan publiek en de hoeveelheid en omvang van de producten. Cassave van een omvang die ik nog nooit eerder had gezien, enorme papaja's en watermeloenen. Alleen de bananen vielen een beetje tegen maar in Kagera wordt je daarmee dan ook wel verwend.

Nu zit ik op mijn hotelkamertje dit verhaal te schrijven, morgen (zondag) haal ik Marleen en mijn vader, Marije (zus) en Johan (haar vriend) op van het vliegveld en begint de echte vakantie!

Dus daarover later meer!

Gegroet!