Waarom Lordrek en Bony? De props gaan dit keer uit naar de student nurses. Als je lang genoeg in Tanzania verblijft dan krijg je vanzelf dit soort bijnamen, meestal door misverstanden over je naam. Ondertussen is augustus is alweer voor twee derde deel voorbij; ik heb nog maar twee weken in Rubya en Paul nog maar één, dus het is weer hoog tijd voor een update. Je zou denken dat je na een paar maanden in Tanzania te hebben gezeten toch wel een keer uitverteld raakt, maar er blijven hier interessante dingen gebeuren. Aan Lordrek de taak ze samen te vatten. Daar gaan we dan!

Inmiddels ben ik sinds twee weken begonnen op de male ward. De ziektebeelden zijn hier een tikkeltje anders. Misschien zelfs drie tikkeltjes. Er is enorm veel diversiteit op de afdeling, maar snijwonden aangericht door de lokale pangamessen en pikipiki (brommer) ongelukken komen het meest voor. Verder is het principe hetzelfde als op de andere afdelingen: 's ochtends ronde, 's middags soms operaties en vervolg van de ziekere patiënten.

Inmiddels hebben we ook onze presentatie gegeven over bloedarmoede aan de artsen, verpleegkundigen en een kudde leerling verpleegkundigen. Was leuk om te doen en we hadden een leuke discussie uitgelokt, maar nog het meest indrukwekkend was de manier waarop ze ons bedankten. Eerst werd er een paar minuten lang in de handen gewreven, vervolgens werd er drie keer geklapt, drie keer gestampt en drie keer in de lucht onze richting in gekust. Erg bijzonder om mee te maken, we stonden versteld.

Als voor de verandering het sterilisatieapparaat niet kapot is ga ik 's middags weleens naar de major theater om bij operaties te assisteren. Verreweg de meest voorkomende operaties zijn keizersneden en buikwandbreuken. Zo assisteerde ik een keer bij een buikwandbreuk, toen er plots een stuk buikschort door de breukpoort naar buiten kwam. Hoor ik ineens tegenover me: godverdomme. Wat? Ik weet dat chirurgen vaak vloeken, en dat zelfs de relatief streng gelovige Tanzaniaanse tropendokters in bepaalde situaties niet vies van zijn van een krachtterm, maar in het Nederlands? Blijkbaar had hij het van een Nederlands vriendje. Leuke vrienden, die Nederlandse dokters. Daar leer je nog eens wat van!

Inmiddels zijn we ook met de RCH (zwangerenonderzoek en vaccinaties) en de fysiotherapeut op outreach geweest. Met name dat laatste was supermooi, want we gingen bij een aantal mensen thuis langs en kwamen daardoor door veel dorpjes, met mooie uitzichten en smalle wegen (meer dan een paar keer vlogen overstekende takken de auto in). Onderweg wisselden we een paar keer van bestuurder, soms reed de chauffeur, soms de fysiotherapeut. Wat bleek: je hebt een rijbewijs nodig voor de grote weg, en dat had de fysio niet, maar rijden doet ie wel graag. Dus ik zeg tegen Paul: ‘ Alsof hier ooit politie rondrijdt', want die zie je hier nooit. En natuurlijk komt precies op dat moment politie langsrijden. Hoe groot is de kans daarop... En hoe groot is de kans trouwens dat je in een willekeurig dorpje in de regio Kagera een bekende tegenkomt? Nihil dachten wij, totdat we ineens werden begroet door een nurse student die op dat moment vakantie had en bij zijn familie verbleef om wat te helpen op het land. Dus werden we natuurlijk bij hem uitgenodigd om een soda te drinken en wat nootjes te eten. Uiteraard werd er ook gewerkt en onderweg zijn we verschillende problemen tegengekomen. Verlammingen, spasticiteit, contracturen, klompvoetjes, een erg lelijk gerepareerde botbreuk (kirschnerdraad in de gewrichtsspleet). Soms is het erg triest om te zien wat voor gevolgen het gebrek aan geld hier heeft. Zo was er een kindje dat echt gebaat zou zijn bij een rolstoel, maar de familie is te arm om er een aan te schaffen. Het liefst zou je gewoon zo'n ding voor die mensen kopen, maar dat zou een verhaal zonder eind worden. Verrassend vaak hebben ze hier echter goedkope maar effectieve methoden om een patiënt toch nog in beweging te houden. Zoals een oude man waarvoor een heel hekwerk was getimmerd waardoor hij toch nog zelfstandig naar de wc en zijn bad kon.

Goed, genoeg over werk. Twee weken geleden zijn we naar Rubondo Island gegaan, een nationaal park hier in de buurt waar we goede verhalen over hadden gehoord! Dus we vertrokken met de daladala naar Muganza om daar een bootje voor de oversteek te zoeken. Wat al een avontuur op zich was, maar uiteindelijk hadden we transport en konden we naar het eiland. Daar aangekomen werden we met een jeep naar de slaapplekken gebracht en overviel me een sterk Jurassic Park gevoel. Elk moment kan er een dino uit de bossen springen! Dino's hebben we helaas niet gezien, wel veel bush-bucks en sitatunga, de lokale hertachtigen. We bleken het eiland op het moment te delen met 4 andere toeristen, en dat was zelfs nog relatief druk. Eenmaal bij de slaapplekken aangekomen werd ons gevraagd of we eten hadden meegenomen. Eten meegenomen? Welk zichzelf respecterend nationaal park vraagt zijn gasten hun eigen eten mee te nemen? Daar hadden we dus niet op gerekend. Gelukkig konden we nog naar het winkeltje waar ze het een en ander verkochten, zodat we niet hoefden te verhongeren. Op de terugweg werd het al donker en probeerde de nijlpaarden al het land op te komen. Aangezien dit de gevaarlijkste dieren zijn voor de mens was dat wel even spannend, maar ook ontzettend mooi! De volgende dag hebben we prachtige safari's gedaan met onder andere een boot, van waar we een flink aantal krokodillen en nijlpaarden hebben gezien. En een ontelbare hoeveelheid vogels. Blijkbaar komen alle vogels van het grote eiland overnachten op de roofdiervrije kleinere eilanden, want die zaten werkelijk waar hélemaal vol met vogels van alle soorten en maten. Helaas moesten we de vogende ochtend weer veel te snel terug.

Afgelopen weekend hadden we Nederlands bezoek! Een student doctor van 5 jaar geleden wilde Rubya aan haar familie laten zien en had onverwacht geen slaapplaats, dus uiteindelijk bleven ze bij ons pitten. Wij hadden echter die middag al iets afgesproken bij iemand, dus daar gingen we eerst naartoe. We gingen er vanuit dat het weer een huisbezoek was dus we hadden een cadeautje gekocht. Onze gastheer bleek echter ergens anders te zijn, dus hebben we eerst een soda gedronken met zijn vader en moeder en vervolgens werden we naar de plek gebracht waar de beste jongen zich bevond. Dit bleek een bush-bar te zijn, een hutje gemaakt van klei en met stromatten als omheining van de binnenplaats midden tussen de bananenbossen. De locals dronken daar conyagi, een lokale drank gemaakt van bananen (wat anders), en aangezien we niet nep kunnen komen moesten wij daar ook aan. Dat spul smaakt echt nergens naar. Ja, naar water dat te lang stil staat met een dood beest erin. Tegen de tijd dat we terug gingen was onze gastheer zo dronken dat hij niet meer kon vertalen tussen Engels en Kihaya. Op het moment dat hij snoeihard op zijn plaat ging vonden we het tijd om hem naar huis te brengen. Je kunt je voorstellen hoe hilarisch en bizar de situatie tegelijkertijd was, en toen moesten we nog eens terug naar onze Nederlandse gasten! Gelukkig waren we er zelf beter aan toe.

Met onze relnicht gaat alles goed. Nog elke ochtend staat de binnenplaats op zijn kop en als je bij hem in de buurt komt dan krijg je minstens één goedmoedige dreun van zijn hoorns tegen je boven- of onderbeen. Gelukkig blijft het op die hoogte. Van het begin af aan deed het beest me al aan iemand denken maar nu pas is het kwartje gevallen, vanaf heden noem ik hem daarom Bertus de Beukelaar! Hij zal niet lang meer van die naam kunnen genieten trouwens, aangezien Paul volgende week al vertrekt, geven we vrijdag ons kwaheri-feestje, onder de naam Kwaheri Mbuzi Kubwa Party!

Het hoogtepunt van dit weekend was dat er geen stroom was. We boften, want volgens mij is dit de eerste keer in de geschiedenis van Rubya dat ze dit van tevoren aankondigen. Paul was naar Bukoba om Saar op te halen, dus ik bleef alleen achter een onhoudbaar oerinstinct: vuur maken en daar mijn eten op klaarmaken. Dat vuur maken was nog niet makkelijk, ik kwam erachter dat de flair (magazine) vooral handig is voor het aanwakkeren van de vlammen, branden doet dat spul niet goed. En het hout van de lokale markt moet ook eerst behoorlijk wat vocht kwijtraken voordat de vlammen toe willen slaan. Maar uiteindelijk is het me gelukt een mooi vuurtje te maken en er ook nog eens een goede maaltijd op te koken. Dat gaat zo nog wel vaker gebeuren!

Dit was het weer, de volgende keer dat ik schrijf is waarschijnlijk vlak voor mijn vertrek naar Mwanza. Maar daar wil ik nu nog niet al te veel over nadenken.

Groetjes! Roderick Isaac AKA Lordrek