Mijn laatste weekje bij de maternity is begonnen en het is weer tijd voor een nieuw verhaal! In het kort; het gaat hier toppiejoppie, we vermaken ons beter dan prima en doen nog wekelijks nieuwe ontdekkingen, zowel tijdens werk als prive!

Degenen die de film Kung Pow kennen zullen de volgende metafoor begrijpen. Voor de rest hoop ik dat dit een extra reden is om die film maar eens te gaan kijken, een leuke film en een verrijking van je leven. Om een lang verhaal kort te maken: in Kung Pow speelt een aziatische vechtkunstenaar met piepende schoenen die met opzet verkeerde vechttechnieken aangeleerd heeft gekregen. Resulterend in vechttechnieken zoals de 'my balls to your shoes' techniek. Evenzo heeft iemand hier volgens mij doelbewust de Tanzanianen op een totaal verkeerde manier Engels geleerd. Ze kennen de juiste woorden, maar verdraaien de klinkers en het accent precies zo dat het woord totaal onherkenbaar is en je soms niet eens zeker weet of hij Engels danwel Swahili spreekt. Daarnaast gebruiken ze soms woorden op een verkeerde manier. Het woord ‘even' wordt gebruikt als ‘ook', zonder er acht op te slaan dat het ook ‘zelfs' betekent, bijvoorbeeld: ‘Even Roddy does a good job.' Daarnaast draaien ze de L en de R heel vaak om, zodat bijvoorbeeld malaria maralia wordt. Al met al leidt dit vaak tot hilarische misverstanden.

Ook heeft iedereen hier een mooie naam. Naast de veel voorkomende Swahili-namen zoals Sharifu (eerbaar), Bahati (geluk), Mzee (meneer) en Kachuchu (tepel) gebruiken ze veel verbasteringen van westerse namen zoals Jeniva (Jennifer), Jakisoni (Jackson) en Barahyiani (Brian). Ook namen zoals Hapines, Joynes en Lightnes komen veel voor. De meest briljante naam is echter van een van de nurse students. Hij is de tweede van een tweeling, en misschien niet helemaal verwacht aangezien hij Bonus heet.

Een ander ding van Tanzania is dat het begrip tijd hier totaal anders is. Het heeft iets stroperigs, lastig uit te leggen. De werkdagen zijn minder lang, maar om daarna nog iets nuttigs te doen is erg lastig. Midden op de dag wordt je loom van de warmte. En alledaagse dingen kosten hier ook meer tijd, denk aan de was doen zonder wasmachine, vlees zelf slachten of bewerken, steentjes uit rijst halen etc). Afrikanen gaan ook anders om met de tijd. Anderhalf uur te laat is het gemiddelde, en als iemand zegt dat hij langs komt om 4 uur 's middags betekent dat dat hij de intentie heeft om langs te komen, maar of het überhaupt lukt is de vraag. Als hij bijvoorbeeld zelf bezoek heeft, dan komt hij pas als zijn eigen bezoek weg is. Een reis ergens naartoe wordt hier ook niet gemeten aan de hand van hoe lang dat duurt, maar wat er onderweg gebeurt. Je merkt het bijvoorbeeld aan de daladala busjes, die vertrekken niet om een bepaalde tijd, maar als ze genoeg mensen hebben ingeladen, of dat nou 5 minuten of een uur duurt (zo kost op zondag reizen aanzienlijk meer tijd). En als je hier een lekke band hebt, is er geen ANWB die je binnen een bepaalde tijd kan komen helpen. Je hebt hier overigens verrassend weinig nodig om de tijd door te komen, we vervelen ons geen moment! De daladala is tegenwoordig zelfs ons favoriete vervoersmiddel! En als we een keer een paar uur de tijd hebben dan gaan we vaak wandelen, de omgeving is hier prachtig en verrassend afwisselend. Zo zijn we gisteren naar Lake Victoria gewandeld. Voor ons vertrek had ik via google earth gemeten dat de afstand hemelsbreed 10 kilometer is. Er ligt echter een rivier tussen die je over moet steken, het terrein is bergachtig en de wegen slingeren enorm. Daarom zijn we vroeg vertrokken en hadden we flink de pas erin, en binnen een half uur bereikten we de rivier. Daar aangekomen kwam de boot ons juist tegemoet, dus we hadden mazzel. De boottocht was supermooi, en door een neger met een lange paal (kop hem maar in) en 10 cm water in de boot werden we door een prachtig moeras geboomd. Eenmaal de rivier over snel weer verder en na twee uur kwamen we aan bij de grote weg naar Bukoba en zagen we Lake Victoria al liggen. Er wachtte ons echter nog een steile afdaling met een prachtig uitzicht, zoals je alleen in films ziet. Ik kreeg het gevoel dat ik bij een nog niet eerder ontdekt deel van Tanzania aankwam, helemaal afgezonderd van de rest van de wereld door de steile rotsen er omheen. Na de steile afdaling kregen we een enorme stoet kinderen achter ons aan, blijkbaar zien ze daar niet veel blanken. Al aangekomen bevonden we ons bij een soort haventje met vissers en een paar hutjes. Daar hebben we even uitgerust maar helaas moesten we alweer snel terug om op tijd thuis te zijn.

Zoals je misschien uit mijn vorige verhaal hebt opgemaakt, hebben we een pingpong tafel laten maken door 2 houtbewerkers hier uit de buurt. We hadden een pingpongsetje meegekregen van Sjoerd en dat konden we natuurlijk niet onbenut laten! Sinds dag 1 is het hout aanzienlijk gaan werken, maar op een paar miniatuurspelonken na is het een prima TTT pingpong paradijs geworden! En het is een trekpleister voor onze collega's van het ziekenhuis! Ze kunnen er geen bal van maar vinden het wel geweldig grappig!

Helaas is er dit keer ook slecht nieuws. Een van de belangrijkste mensen van het ziekenhuis, de patron van de nurse students en de spil van een aantal belangrijke projecten zoals het malnutritieproject, werd afgelopen maandag zwaargewond het ziekenhuis binnengebracht en is een dag later aan zijn verwondingen overleden. Het hele ziekenhuis staat op zijn kop, de sfeer is totaal omgeslagen, iedereen is van slag en niemand begrijpt hoe dit heeft kunnen gebeuren. Afgelopen vrijdag hebben we zijn begrafenis bijgewoond, erg triest.

Met Bertus gaat alles goed. Te goed zou je bijna zeggen. Zijn drang naar rellen wordt met de dag groter, elke ochtend is er meer rommel op de binnenplaats en laatst had hij zelfs de pingpongtafel verplaatst. Ik hoop dat ik de foto's online krijg, maar het internet is zelden zo goed dat het dat toestaat.

Genoeg voor nu, later meer!

Groeten uit de rimboe!

Roddy