Come on, Bertje Bertje come on. Part deux.

Wees gewaarschuwd, dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal. Voor de mensen met weinig tijd hier vast de hoogte- en dieptepunten.

Dieptepunten:

-Bertje is overleden

-Ik ben ziek geweest (griep)

-En heb vervolgens de OK-vloer gekleurd met mijn maaginhoud

Hoogtepunten:

-Welkom Bert

-Welkom pingpongtafel

-Zelfstandig circumcisies gedaan

Jah. Bertje. Dat ging dus niet helemaal zoals gepland. Kom je terug na een drukke zondag, ligt Bertje daar op het gras dood te wezen! Is me dat even %*@$#! Blijkbaar hadden we een zieke geit gekocht, want ze at vanaf het begin niet goed. Uiteindelijk hebben we Bertje met hulp van buren tussen de bananenbomen begraven. Vervolgens hebben we onze goatscouts ingeschakeld om een gezonde geit te zoeken. Het resultaat: een witharige machoman genaamd Bert, hybride, hoorns net zo groot zo niet groter als de rest van zijn hoofd, hetzelfde geldt voor zijn sik, karakter van een relnicht en het belangrijkste: de grootste geit die ik in Tanzania heb gezien! Foto's volgen.

Inmiddels zijn de eerste dagen maternity ward ook alweer voorbij en naderen zelfs de laatste dagen alweer! Het is een leuke afdeling, maar het was wel weer even wennen. Inkomen in de lokale problemen, alle namen van de verpleegkundigen weer proberen te onthouden. De eerste dag begon al goed. Na de ronde maakten we nog even een echo van een patiënt met een tweeling, tot er een vrouw naar ons toe kwam die iets in het kihaya zei. Vervolgens lopen we naar de deliveryroom, ligt daar een vrouw al bijna klaar met baren, hoofdje is al geboren, nergens een zuster te bekennen! En wat zegt de arts: o, ik ga wel even een zuster halen. Zuster halen? Doe het gewoon even zelf! Gast! Maar nee, mijnheer loopt liever even naar het eind van de gang voor een zuster. Het is dat ik niet wist waar alle spullen lagen (navelklem, steriele handschoenen ed) anders had ik het zelf gedaan. Inmiddels heb ik hier mijn eerste bevalling gedaan. Ging natuurlijk ook niet helemaal goed. Na de geboorte van het kind wilde de placenta niet direct komen. De verpleegkundige die erbij stond vond dat ik harder moest trekken. Dat weigerde ik, omdat je daar problemen van kan krijgen. Dan zou ze het zelf wel doen. Je raadt het al, de navelstreng laat los van de placenta. En nou? Handmatig verwijderen van de placenta. Wat gelukkig wel lukte, want de volgende stap is een operatie. Wat een gedoe door gebrek aan geduld. En dat hier in Afrika!

Op een dag was de ronde al snel afgelopen en de sterilisatieapparatuur was stuk, dus er waren geen operaties. Daarom ging ik 's ochtends naar de postkantoor van Rubya om het verjaardagscadeautje voor Marleen te posten, dat zoals gewoonlijk dicht was. Aangezien ik toch vrij was probeerde ik het nog 2 keer met een uur interval. Dicht. Dus ik vraag iemand na de gewoonlijke groeten Unajua offisi za posta ni kufungua saa ngapi? (Hoe laat is het postkantoor open?) Het zal vast niet helemaal kloppen, maar hij weet in ieder geval wat ik bedoel. Eh, hayupo (Hij/zij is er niet). Nee dat had ik ook al gezien. Dus ik zeg maar: Labda kesho? Hahaha, labda kesho. Grappig. Zo gaat dat hier. Om de een of andere reden heb ik de drang om iets te doen dus ik neem de pikipiki naar Muleba om daar naar het postkantoor te gaan. Zodoende heb ik de belangrijkste regel in Afrika geleerd: Je kunt nooit iets haasten. Nooit. In Muleba was het posten van het pakje namelijk ook niet mogelijk. Dat kan natuurlijk alleen in Bukoba, omdat daar iemand het pakje moet inspecteren. We moesten die zaterdag toch naar Bukoba, dus dat kwam goed uit. Maar ook daar is een pakje niet zomaar gepost: eerst ga je naar het postkantoor, daar krijg je een formulier dat je in tweevoud moet invullen. Vervolgens moet je naar de custom service waar ze het pakje inspecteren. De custom service is gelokaliseerd bij het busstation, aan de andere kant van Bukoba, en blijkt bij aankomst op zaterdag altijd dicht. Ik vroeg me één ogenblik af: maar hoe post een normale hardwerkende Tanzaniaan dan een pakje? Tot ik al snel mijn fout besefte. Gelukkig geldt hier nog een andere regel, namelijk dat alles te regelen is met de juiste houding, de belofte van shilling en een beetje geduld. We hebben een beetje rondgevraagd in de buurt en uiteindelijk was er een bewaker die iemand kende die daar werkte. Eenmaal binnen werd mijn pakje ‘gecontroleerd', wat inhoud: de beste man stelt een paar vragen (dezelfde vragen als op het formulier van het postkantoor) en zet een stuk of 5 stempels op het pakje. Wat een moeite om niets. Maar goed. Vervolgens weer terug naar het postkantoor en het pakje is eindelijk onderweg.

Inmiddels hebben we weer een aantal lokale gebeurtenissen meegemaakt. We hebben de graduation ceremony van de student nurses bijgewoond. Een speciale mis voor een bisschop die 25 jaar in dienst van de kerk was. Kerkdiensten zijn hier deels hetzelfde en deels totaal anders dan in Nederland. Het begint hetzelfde: de kerk is half leeg en de priester zingt wat gebeden. Gedurende de mis vordert begint de kerk steeds meer op een daladala te lijken. Op een gegeven moment zit Paul dubbelgeklapt en ik nog maar op één bil. De collectezak komt niet langs, maar iedereen loopt langs de collectezak. Het liefst gaan mensen in het midden van de bank eerst, dus het is totale chaos. Niet handig, wel leuk. Het koor kan écht, maar dan ook écht goed zingen. En de bisschoppen zijn stuk voor stuk een kruising tussen sinterklaas en een eindbaas. Na de dienst waren er optredens met muziek en toneel, uiteraard in afrikastijl met dans en rietenrokjes. Afgelopen woensdag zijn we op outreach geweest, naar kleine vestigingen van het ziekenhuis om medicijnen uit te delen en patiënten te behandelen. Leuk en leerzaam.

Ik ben alweer lang genoeg aan het typen geweest. De volgende keer meer verhalen van ridder Roddy op zijn witte paard met sik.

Groetjes!!