De tijd vliegt, wij zijn al met de 5e week bezig en ik heb weer een nieuw verhaal!

Zaterdag: circumcisiedag. Ben je bezig met een circumcisie, wordt je verstoord door een bromvlieg. Wat irritant. Wacht eens even, een vlieg? Tijdens een operatie? Zijn we bezig met de tweede operatie, staat Simon (clinical officer) ineens voor me. Ja, je bent nodig op de kinderafdeling. Dus hebben Paul en ik maar een deel van de zaterdagdienst overgenomen... Wat moet het ziekenhuis nog zonder ons :s

Vorige week was een slechte week. Heel veel erg zieke kinderen waarvan er een aantal onder mijn handen gestorven zijn. Zoiets treft je wel. Elke dag na de ronde op de afdeling het gevoel dat je gesloopt bent. Gelukkig maar dat we er een geniaal weekend achteraan hadden om te compenseren!

Vrijdag hebben we veel bezoek gehad, omdat het de laatste dag van Sanne in Rubya was. Zaterdag zijn we op de pikipiki naar Ndolage gegaan, een nabijgelegen dorpje waar ook studenten verpleegkunde hun stage lopen. 's Middags zijn we naar een prachtige waterval gelopen. 's Avonds was het afscheidsfeestje van Suus en Yoni. Ingredienten: fris, bongo flavour en een avondklok van 11 uur. Uitkomst: dansen met Tanzanianen, is onbetaalbaar. De volgende dag door Yoni rondgeleid door het ziekenhuis van Ndolage. Er zijn veel overeenkomsten met Rubya: architectuur, vieze vloeren, attitude van personeel. Maar ook wel veel verschillen: gangen zijn donkerder, maar wel met tekeningen op de muren bij de kinderafdeling, veel groter ok-complex, maar weer een kleinere kinderafdeling, en veel minder druk in de wards en op de bedden. Vervolgens zijn we met pikipiki terug gegaan en na een korte maar noodzakelijk douche (je wilt niet weten hoe vies je van pikipiki rijden wordt) op weg naar Pius. Pius is anesthesiemedewerker bij het ziekenhuis sinds circa 20 jaar maar heeft ook kwalificaties op het gebied van maternity, circumcisies en nurse officer, en de man heeft ons uitgenodigd om wat bij hem thuis te komen drinken. Daar zijn wij niet vies van. Hij heeft een voor lokale begrippen zeer ruim, maar vooral pepermuntgroen huis. Met een tv en dvd speler, met als gevolg dat zijn huis aan de lopende band bezocht wordt door buren en vrienden. Het is heel bijzonder zo om bij iemand op bezoek te mogen komen.

Er was vorige week een uroloog op bezoek, laat dat net mijn aanstaande seniorcoschap zijn! Dus heb ik een prostatectomie geassisteerd in de hoop wat bij te leren, maar het bleek niet echt een spraakzame man. Iemand had me verteld dat ie uit Uganda kwam, dus daar opende ik onze conversatie mee. Bleek niet zo te zijn. Waar hij wel vandaan komt ben ik niet te weten gekomen. Toen ik ervan was overtuigd dat elke poging tot conversatie vruchteloos was, heb ik nog maar eens goed rondgekeken. Conclusie: de major theater is een grote janboel. Veel kapotte spullen. De infuusstandaard mist 1 wiel, waardoor het ding om de haverklap om dreigt te vallen. Er is geen handdesinfectans en om steriel je handen te wassen moet je gewoon de kraan open laten staan tot er iemand langs komt. Vervolgens krijg je een klein gaasje om je handen en armen af te drogen, wat al verzadigd is na het afdrogen van je vingers. En de vliegenmepper blijkt het belangrijkste wapen van de ok-assistent. En gebruikt wordt ie ook nog! En wel op het steriele pak van een assistent. Vervolgens gaat de discussie niet over steriliteit, maar over wat voor soort vlieg het is en of die steekt of niet. Maar eerlijk is eerlijk, opereren deed de beste man als geen ander.

Het is soms moeilijk om je in te houden hier. In de zin dat er van alles fout gaat terwijl dat niet nodig is. Zo zie je weleens een labuitslag van een kind dat hoognodig een bloedtransfusie nodig heeft op de grond slingeren. Of een patiënt met convulsies waarvoor ik per direct diazepam vraag. De verpleegkundige loopt weg om het op te trekken en komt terug. Of ze het snel of langzaam in moet spuiten. Langzaam, maar hoeveel milligram heb je opgetrokken? Tot 3x toe geen antwoord. Uiteindelijk blijkt ze het niet te weten. Gewoon een hele ‘vial', waarom? Ondertussen heeft ze de helft al ingespoten. Kak! Ja stop maar, je hebt genoeg gegeven. Of een uitgedroogde patiënt met verdenking malaria. Het infuus was gesneuveld dus vroeg een oplettende student nurse zich af of het correct is dat nu de ringers lactaat oplossing, bedoeld voor de binnenkant van aderen, nu via een buisje in de maag werd gepompt. Ik heb maar uitgelegd dat dit niet de bedoeling was en dat voor het maagdarmstelsel ORS is uitgevonden en het vervolgens voorgeschreven voor 6 uur elk uur een gift. 2,5 uur later informeer ik bij de verpleegkundige naar het kind, blijkt het nog maar 1 gift gehad te hebben. Of ze de volgende gift kon geven. Ik heb maar geknikt en geslikt.

Nog even aandacht voor het volgende - wist je dat:

Mijn allernieuwste telefoonnummer 0255785391099 is!

Er één van de twee kuikens van ons is weggeroofd?

Het andere kuiken het erg goed doet en zelfs al vliegt!

De dames nu vertrokken zijn en het sindsdien behoorlijk stil is in huis?

We voor die tijd nog wel even eigenhandig de haan geslacht hebben?

Ik hier beter bekend ben Roddy Isaac? (‘What's your name?' - ‘Roddy' - ‘What's the name of your father?' - ‘Isaac' - ‘Ah, Roddy Isaac, nice to meet you!')

Dat was het weer.

Groetjes en kwaheri!!