Mambo! Daar ben ik dan weer met mijn avonturen! Maar voordat ik begin wil ik even kwijt dat ik al jullie reacties echt superleuk vind om te lezen! Bedankt daarvoor!

Ik zal beginnen met de melding dat we hier al een behoorlijk goede eerste indruk hebben gemaakt. Zowel thuis en in het ziekenhuis als in het dorp. We worden regelmatig gesignaleerd met voetbalshirts met tanzania of traditionele shirts met Afrika erop. De buurtkinderen zijn inmiddels op de hoogte gesteld van het concept box en dat ze er ‘box ouwe' bij moeten zeggen. En in het ziekenhuis kregen we vandaag te horen dat ‘Paul does a fine job at the male ward' en ‘even Roddy does a very good job at the childrens ward'. Wat wil een mens nog meer?

Maandag ben ik op de kinderafdeling begonnen en heb met de arts de ronde meegelopen. De kinderafdeling is een lange gang met in het midden de zusterpost. De vloer is doorgaans nat en bezaaid met rommel, terwijl er toch altijd wel iemand aan het schoonmaken is. De meeste bedden worden bezet door 2 patiënten doordat er momenteel een malaria epidemie heerst. En moederlief zit dan ook nog eens op het bed. Als je de afdeling op komt is het een lawaai van jewelste door alle huilende kinderen, maar dat went wonderbaarlijk snel. Niet alle kinderen huilen trouwens. De meeste vinden het geweldig om een blanke dokter te zien. Zo greep een kindje plotseling mijn arm beet, en als je je vinger of hand geeft laten ze hem met veel tegenzin pas los. De intensive care unit ziet er hier een tikkeltje anders uit dan die in Nederland. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de andere afdelingen, alleen staat hier in het midden een soort tafel waar infusen geprikt kunnen worden. En er staat een zuurstofapparaat. Veel kinderen hebben een soort hanekam, niet omdat dat stoer of schattig is, maar omdat infusen vaak op het hoofd van het kind geprikt worden. Ik was eigenlijk van plan om te leren infuus prikken bij kinderen, maar toen ik die huilende kinderen zag in combinatie met de werkmethode hier ging ik toch twijfelen.

Na 2 dagen meekijken deed ik zelf de ronde, soms deels, soms helemaal. Met name in het begin met veel overleg en hulp van de verpleging en artsen. Afgelopen week was veel personeel weg dus kwam het ze wel goed uit dat ik de ronde kon doen. Soms kom je erg trieste dingen tegen, en vaak moet je uit noodzaak improviseren. Een leuk voorbeeld is een kindje dat bloed nodig had met bloedgroep O negatief (kan alleen Oneg ontvangen). Dit bloed was niet beschikbaar, dus had de zaaldokter een trucje verzonnen: O positief geven. Dat kan eenmalig mits de kruisbloed test goed is!

Weggestopt achter in de gang in een zijkamer lagen 2 brandwondpatiëntjes. Deze patiëntjes liggen doorgaans wat langer opgenomen omdat de behandeling niet thuis uitgevoerd kan worden en de wonden doorgaans langzaam genezen. De kinderen liggen praktisch de hele dag stil en hebben de hele dag niets te doen behalve wachten totdat ze hun wondverzorging krijgen. En dat is in hun geval alles behalve een pretje. Gelukkig had ik vanuit Nederland wat ballonnen meegenomen en ze er daar 2 van gegeven. Je had hun gezichten moeten zien! Eerst de beteuterde gezichten: nee he daar heb je die mzungu dokter weer. Toen ik de ballonnen tevoorschijn haalde keken ze niet begrijpend, maar toen ik ze met een kleine show opblies schaterden ze het uit. Helaas wilde vader een paar dagen later naar huis, omdat ze de opname niet meer konden betalen.

De eerste operatiefoto's zijn al in de box! Dankzij Sanne en Saliva Silva die kwamen kijken tijdens een buikok waarbij ik assisteerde. Je moet wel opletten voor rondslingerende naalden en ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal keren dat ik de schaar dicht heb gedaan omdat ie open op de tafel lag. Anesthesie stelt niet zoveel voor, volgens mij houden ze de bloeddruk nog niet eens echt in de gaten. Maar uiteindelijk hebben we de jongen nagenoeg gezond naar huis kunnen sturen.

In de weekenden zijn we naar Bukoba geweest, voor wat boodschappen en we hadden afgesproken met 2 leerling verpleegkundigen en 2 duitse geneeskundestudenten werkzaam in een ziekenhuis in de buurt. Heen op de pikipiki (brommer) naar Muleba, stoffig maar supergaaf. Vervolgens hebben we daar de daladala naar Bukoba genomen. Een daladala is zo'n busje waar in Nederland maximaal 9 personen in vervoerd mogen worden. Tijdens onze rit was het busje afgeladen met 26 mensen! Bukoba is een kleine stad aan het Lake Victoria, waar blijkbaar erg veel wazungu (blanken) uit omliggende streken bij elkaar komen. We verblijven in het Lake hotel voor 12000 TSH, ongeveer 5,50 euro. Geen luxe, maar voor lokale begrippen zeer degelijk. Tijdens ons diner in het Kolping Hotel kwamen we erachter dat de minister van gezondheid en welzijn aanwezig was. Ik heb ik nog voor Erik gevraagd of de Franse ambassadeur aanwezig was, maar helaas.. Vervolgens zijn we naar het ‘strand' van Bukoba gegaan om daar bij een kampvuur met een biertje te chillen met een aantal andere mensen. Daarna zijn we naar Lina's Club gegaan. En wat daar allemaal gebeurd is moet je later maar van de foto's en filmpjes afleiden!

Vorige week vrijdag waren we uitgenodigd voor een bruiloft. Dat was echt geniaal. We werden met zijn vieren met de pikipiki naar de bruiloft gebracht, wat natuurlijk al een hele show was, 4 wazungu op de brommer door het dorp. Toen we aankwamen werden we door Pius, een anesthesiemedewerker van het ziekenhuis, naar onze plaatsen begeleid. Onze plekken waren op een soort tribune op de begane grond, en keken uit op een podium waarop de bruid en bruidegom zaten en de ruimte daarvoor waar nduguMC de boel aan elkaar aan het praten was en gasten langskwamen om het paar te feliciteren. Op een gegeven moment kwamen kinderen een liedje zingen voor het paar. En dat was niet zomaar een liedje, het was een optreden van zo ongeveer een kwartier waarbij een meisje zong en een groep andere kinderen een aantal dansjes uitvoerden, heel indrukwekkend om te zien. Iedereen was vrolijk en de gasten die langskwamen dansten naar het podium met hun cadeaus hoog in de lucht. Iedereen behalve de bruid. Blijkbaar is het hier gewoon dat de bruid de hele dag droevig is, omdat ze haar eigen familie op gaat geven voor de familie van haar man. Op een gegeven moment hoorde ik iets van Uholanzi tussen het swahili van ndugu MC door. Dus ik tik Paul aan en zeg, hey, ze roepen Nederland om! Vervolgens riep ndugu MC hetzelfde om en begon er iets te dagen: gaat dit misschien over ons? Dus ik tik mister Nestor die voor me zit aan (werkzaam in het ziekenhuis) en vraag wat onze ndugu precies zegt. Jullie zijn aan de beurt om het bruidspaar te feliciteren! Dus wij lopen al dansend op de maat van bongo flavour naar voren. Ondertussen vertelt NduguMC hoe zeer het gewaardeerd wordt dat we als gasten uit het verre Nederland het initiatief hebben genomen om naar de bruiloft te komen en dat daaruit blijkt hoeveel we de lokale mensen waarderen. Echt superleuk! Nadat iedereen langs was geweest en liedjes gezongen en dansjes gedanst waren ging iedereen naar huis. Het was een ervaring die ik niet snel zal vergeten!

Dat was het weer. Ik heb weer meer niet verteld dan wel, en toch is het een lang verhaal. Een teken dat ik het hier erg goed naar mijn zin heb!

Doei!