Hodi hodi!

Om maar met de deur in huis te vallen: werken hier is echt geniaal! De artsen zijn hartstikke aardig en Tanzanianen kunnen veel beter overweg met mijn naam dan die domme hollanders! ;) Er is hier wel erg weinig diagnostiek mogelijk, maar dat wordt goedgemaakt doordat ik in 1 dag meer pathologie zie dan in Nederland in een hele week. Een arts met wie ik meeloop slaat zichzelf elke keer als ze na moet denken op haar hoofd. Als ze de volgende dag over hoofdpijn, slik ik met moeite een aantal opmerkingen in. Aan het einde van het spreekuur kwam een oude baas in een new-kids trainingsjack. Ik: Shikamoo mzee (groet aan een respectabele man). Hij: ‘Marahaba, lakini ........', het antwoord van een respectabele man, gevolgd door een stroomvloed van woorden in het Swahili waar ik niets van snap. Dus ik vraag aan de arts die naast me zit wat mijnheer verteld. Ze zegt lachend: He's got a terrible itch on his genitals. Ik kan je zeggen; zoiets verwacht je niet.

Sommige behandelingen slaan werkelijk waar nergens op. Ik had in Nederland al gehoord dat hier uitzonderlijk veel antibiotica worden uitgeschreven. Maar dat mensen ontevreden zijn als ze met minder dan 3 medicijnen naar huis wordt gestuurd was nieuw voor me. Ik heb ook nog nooit zoveel paracetamol voorgeschreven. Sterker nog, ik heb het nog nooit voorgeschreven, want in Nederland krijg je dat natuurlijk gewoon ‘over the counter'. Ik merk dat ik eigenlijk nog maar weinig weet van tropische ziekten, maar dat ik toch zeker al wel wat toe kan voegen. Zo kwam er een patiënt met epicondylitis lateralis (tennisarm) op het spreekuur. Het verhaal was typisch en alle testen positief. Alleen had de arts er nog nooit van gehoord, dus hebben we het behandeld met een pijnstiller, een maagbeschermer en -natuurlijk- een antibioticum, en helaas vrees ik zonder consequente uitleg. Maar ze zou het ziektebeeld opzoeken!

Mensen komen hier vaak ook erg laat met hun ziekte. Zo kreeg ik een man die al meer dan een dag niet kon plassen. In Nederland kun je dan vaak door te kloppen op de buik horen dat de blaas flink vol zit. Bij deze man hoefde ik niet te kloppen, hij leek wel zwanger!

Het huisje delen we zogezegd met 2 verpleegkundigen: Sanne en Salivia. Wat alles behalve een straf is, aangezien deze dames zoals hun toekomstig beroep al doet vermoeden een verzorgend karakter hebben. En omdat ze goed kunnen koken:) Op dinsdag en vrijdag komt huishoudster Juanita die geen engels spreekt, maar wel onder andere opruimt, kleren wast en kookt. En kóókt! Wat die vrouw kan maken met slechts een kool, wat wortels en witte rijst, dat is echt niet meer normaal.

De omgeving hier is prachtig, 200 meter achter ons huis zijn prachtige rotsformaties aan de rand van een plateau met een adembenemend uitzicht, tot aan het Lake Victoria. Vrijdagavond hebben we daarlangs een stukje gewandeld, achtervolgd door horden kinderen die natuurlijk niet begrijpen dat we daar voor de lol wandelden. Langs de grote weg horen we vanuit elk bananenbos mzungu, mzungu! (blanke) uit kindermondjes, tot we het op een gegeven moment beu zijn en terug roepen ‘wapi?' (waar) en zoekend om ons heen kijken, resulterend in een schaterbui van moeders.

Tja, zo is het wel weer even voldoende. Ik kan nog vele A4tjes volschrijven maar je moet ergens stoppen ;)

Groetjes!

Ps. De foto's laten nog even op zich wachten. Het kost me hier doorgaans een half uur om mijn verhaal -reeds getypt in word- online te zetten, laat staan dat ik foto's van een aantal mb moet uploaden...

Pps. Voor degenen die nog naar de tropen gaan: neem al je diagnostische instrumenten mee. Denk aan de kleine dingen: ooglampje, reflexhamer, stemvork, meetlint. Deze dingen hebben ze ter plaatse niet eens en ik vind het lastig om een bewusteloze traumapatiënt te beoordelen zonder ooglampje, diabetische neuropathie zonder stemvork, enz. Hier op de poli weten ze niet eens hoe ze een reflexhamer moeten gebruiken. Voor jezelf zijn zakkaartjes en anamnesevragen in Kiswahili ook handig. Helaas spreken de patiënten hier vaak Kihaya, dus heb je daar niet altijd wat aan.